Een bijzondere vraag. Of ik een ritueel kon bedenken voor de herinneringsbijeenkomst van een overleden dierbare. Het moest een bijeenkomst worden die maanden na het overlijden zou plaatsvinden als vervanging van een begrafenisceremonie. Buiten bij het water, in de natuur, op 21 juni, de langste dag. Wat de vraag zo bijzonder maakte was dat hij kwam van degene die wist dat hij zou gaan sterven.

Op midwinter en midzomer liep hij altijd een labyrint. ‘Spiraling out’ was zijn lievelingsnummer. Als ritueel koos ik daarom voor een labyrint. Symbool voor het naar binnen en naar buiten draaien van het leven. We gaan vanuit de kern weer het universum in. En we bestaan door de verhalen die over ons verteld worden. Een plek voor een telefoontje naar het hiernamaals zorgde voor een laatste verbinding met de dierbare overledene. Als laatste afscheid een proost op het leven.

De aanwezigen werden uitgenodigd om één voor één het Bos van Herinnerdingen binnen te stappen. De herdenkingsdienst vond plaats tijden de Corona-periode en zo konden we de 1,5 meter goed naleven. In het bos had ik aan de bomen en struiken foto’s uit alle fasen van zijn leven opgehangen. Om langs te lopen, te glimlachen en te herinneren. Bij de telefoonpost was het mogelijk om een éénrichtingstelefoongesprek te voeren. Even wat te vertellen of te delen met de overledene. In het midden van het labyrint konden mensen een herinnering achterlaten over hem. Zodat zijn zoon later nog kon lezen wie zijn vader was. Vlak voor mensen het bos weer uitliepen, stond een tafel met een stoel. Op de stoel stond zijn oude vertrouwde rugzak met zijn urn en om de stoel hing het vertrouwde gele vest. Op de tafel stond alle alcohol uit zijn eigen kast. Voor nog een laatste rondje. Van hem. Op het leven.

”Dit afscheid paste precies bij hoe hij was. Zo fijn om hem te voelen in het bos. Echt ongelooflijk mooi om zo intiem even stil te staan. Dit gaf echt verdieping aan ons samenzijn.”