Ze zou binnenkort sterven. Dat wist ze. Drie maanden misschien iets langer, hadden de dokters haar gegeven. Voor zichzelf had ze er vrede mee, maar ze wist hoeveel verdriet haar kinderen en kleinkinderen zouden voelen na haar overlijden. Hoe zou ze hen kunnen helpen in de periode na het afscheid? Of we daar misschien samen iets voor zouden kunnen bedenken. 

Rouw is heel persoonlijk en komt in vele vormen. Rouw en verdriet wanneer iemand overlijdt is goed. Het geeft ruimte aan de band die er was. Rouw is iets waar je mee leert leven. Maar het eerste jaar is een moeilijk moment. Het is het missen in alle eerste keren, alle eerste momenten zonder de ander. Rond die momenten hebben we het ritueel vormgegeven. 

Samen hebben we een jaar van troost samengesteld voor haar kinderen en kleinkinderen. Door alle belangrijke momenten in kaart te brengen en voor ieder van die momenten een brief te schrijven. Zo kon ze tijdens die momenten nog even aanwezig zijn. Nog even de liefde laten voelen en de band die zelf door de dood nooit verdwijnt. Een vriendin wierp zich op om ‘troost-engel’ te zijn en ervoor te zorgen dat de brieven op de juiste momenten bij de achtergebleven familie werden bezorgd.

“Het afscheid van mijn moeder was een zwaar en moeilijk proces. Dat zij tijdens het eerste moeilijke jaar op de belangrijke momenten toch nog ‘even van zich liet horen’ was voor mij, mijn broer en onze kinderen een deken van troost. Het voelde alsof we samen rouwden. Wij aan deze kant om het verlies van onze moeder. En zij aan haar kant om het verlies van ons.”